સુપ્રીમ કોર્ટે શુક્રવારે (06.10.2023) કહ્યું હતું કે દસ્તાવેજની માત્ર નોંધણી તેની અસલિયતની અચૂક ધારણા ઉમેરીને તેને કોઈપણ શંકાથી મુક્ત નહીં કરે.
સર્વોચ્ચ અદાલત મિલકત વિવાદ પર વિચારણા કરી રહી હતી જેમાં વિલની માન્યતા અને કાયદેસરતા પર પ્રશ્ન ઉઠાવવામાં આવ્યો હતો. અનેક અપીલ બાદ મામલો સુપ્રીમ કોર્ટમાં પહોંચ્યો હતો.
ટ્રાયલ કોર્ટે કહ્યું હતું કે વસિયતનામાની નોંધણી હોવા છતાં તેનો માન્ય અમલ સાબિત થયો નથી. તેના બીજા એપેલેટ અધિકારક્ષેત્રની કવાયતમાં, હાઈકોર્ટે જણાવ્યું હતું કે વસિયતની માત્ર નોંધણી તેની આસપાસના શંકાસ્પદ સંજોગોને દૂર કરવા માટે પૂરતું નથી.
જસ્ટિસ સીટી રવિકુમાર અને સંજય કુમારની બેન્ચે ટ્રાયલ કોર્ટના મંતવ્ય સાથે સંમત થયા અને હાઈકોર્ટના આદેશને સમર્થન આપતા કહ્યું:
“…ટ્રાયલ કોર્ટે યોગ્ય રીતે અભિપ્રાય આપ્યો હતો કે વસિયતની માત્ર નોંધણી તેની માન્યતા સાબિત કરવા માટે પૂરતી નથી, કારણ કે ભારતીય પુરાવા અધિનિયમ, 1872 ની કલમ 68 અને ભારતીય ઉત્તરાધિકાર અધિનિયમ, 1925 ની કલમ 63 હેઠળ તેનો માન્ય અમલ જરૂરી હતો. તે મુજબ સાબિત થાય.”
સર્વોચ્ચ અદાલતે અવલોકન કર્યું કે એવિડન્સ એક્ટ, 1872ની કલમ 68 (કાયદા દ્વારા પ્રમાણિત દસ્તાવેજના અમલીકરણનો પુરાવો) અને કલમ 71 (જ્યારે સાક્ષી અમલ કરવાનો ઇનકાર કરે છે ત્યારે પુરાવા) અને કલમ 63 (બિનદસ્તાવેજીકૃત અમલ) કાયદાકીય છે. હેઠળ જરૂરી જરૂરિયાતો. હિંદુ ઉત્તરાધિકાર અધિનિયમ, 1956)ની વિલ્સની સ્થાપના વિવાદિત વસિયતના અમલને સાબિત કરવા માટે કરવામાં આવી ન હતી.
કોર્ટે કહ્યું, “એવિડન્સ એક્ટના સેક્શન 68માં ઉત્તરાધિકાર અધિનિયમની કલમ 63ના સંદર્ભમાં ઇચ્છાના અમલને સાબિત કરવા માટે ઓછામાં ઓછા એક સાક્ષીની જરૂર છે.” જો કે, સર્વોચ્ચ અદાલતે કહ્યું કે હાલના કેસમાં આ જરૂરિયાત પૂરી થઈ નથી. કોર્ટે એ પણ અવલોકન કર્યું કે પુરાવા આપનારા બે સાક્ષીઓના નિવેદનો દર્શાવે છે કે તેઓ એક જ પૃષ્ઠ પર નથી.
સર્વોચ્ચ અદાલતે હાઈકોર્ટના આદેશને સમર્થન આપ્યું હતું અને અપીલને ફગાવી દીધી હતી. કેસમાં અપીલકર્તા ઉત્તરાધિકાર અધિનિયમ અને પુરાવા અધિનિયમ હેઠળ કાનૂની આવશ્યકતાઓના સંદર્ભમાં ઇચ્છાના અમલને સાબિત કરવામાં નિષ્ફળ ગયા હોવાથી, પ્રતિવાદી હિંદુ ઉત્તરાધિકાર અધિનિયમની કલમ 15 હેઠળ મિલકતના વસૂલાત ઉત્તરાધિકારનો કબજો મેળવવા માટે હકદાર રહેશે.
